Over kwaliteit, een dilemma.

Ook in onderwijsland is een van de meest belangrijke gespreksonderwerpen kwaliteit. Hoe te bereiken, hoe te bewaken. Naar aanleiding van het blog Ontmoeting 22 van Ron Bormans, http://www.hogeschoolrotterdam.nl/hogeschool/nieuws/ontmoeting/ontmoeting-22 schreef ik een reactie op onze Yammer waarin onder andere het volgende dilemma.
"Moet de HBO verpleegkundige die goed is volgens de praktijk, een praktijk waar wij als docenten toevallig niet zo'n hoge pet van op hebben, gezien worden als kwalitatief goed werk wat wij leveren? Is de praktijk de ultieme beoordelaar? Mag de opleiding vinden dat de werkelijkheid, de praktijk van dat moment, niet deugt?"

Nou werk ik al jaren niet meer op de HBO-V maar ik veronderstel dat deze vraag niet alleen nog steeds daar opgaat, maar ook geldt voor andere werkvelden waar aan de student andere, lagere?, eisen worden gesteld dan de opleiding wenst. De student die in zo'n situatie terechtkomt wordt dan 'gemangeld' tussen de eis van de opleiding en de tevreden praktijksituatie die bijvoorbeeld om werkende handen vraagt en niet om een theoretische verhandeling met betrekking tot het vernieuwen en mogelijk verbeteren van de praktijkvoering. Natuurlijk komt andersom zeker ook voor. De opleiding 'keurt'de student goed, maar 'de praktijk' vindt dat er nog wel een en ander aan ontbreekt.

Mijn vraag is eigenlijk met name: mag de opleiding vinden dat de werkelijkheid van dat moment niet deugt. Die werkelijkheid is namelijk wel de werkelijkheid waar de studenten op dat moment voor worden opgeleid. En als het al zo is dat vernieuwing van de werkvloer ook mag voortkomen uit het ontwikkelen van onderwijs voor de toekomstige werkers op diezelfde werkvloer, wat kunnen dan argumenten zijn om 'de praktijk' niet het ultieme eindoordeel te geven over de kwaliteit van de student en dus deels over de kwaliteit van de opleiding.

Graag reacties.