@tmnot, @teachmeetnl, ja hoor ik was daar!

Even een snelle blog over de gisteren gehouden eerste teachmeet in Nederland, http://teachmeetnl.pbwiki.com/ . Ik Twitter en was daardoor al vroeg op de hoogte van dit initiatief van Fons van den Berg, http://twitter.com/helikon ,die deze vorm van elkaar informeren had leren kennen in Engeland. Ik was een van de vroege inschrijvers voor een 7 minuten presentatie. De keuze was, 2 minuten, 7 minuten of speeddaten zonder echte tijdslimiet, maar niet voor niets speed geheten. Ondanks dat ik voor de langste mogelijkheid had gekozen, was ik wel erg bezorgd over of ik daarin zou slagen. Mijn presentatie ging overigens over hoe op de HR gewerkt is in het project Homo Zappiens en ik heb onze werkplaats, die alleen toegankelijk is voor de deelnemers, geopend om daar neergezette, dus door deelnemers geleerde, zaken te laten zien. Ik ben niet de meest handige persoon met de laptop. Ik had me zeer gedegen voorbereid, mijn startpagina stond paraat voor als ik aan de beurt was en ja hoor, toch nog mislukt!! Ik was de eerste, bepaald door een digitale fruitmachine, en mijn pagina was verdwenen tussen het opstaan, laptop oppakken, naar voren lopen, laptop aansluiten. Intussen had mijn collega haar sites ook klaargezet op mijn laptop en die wilden alsmaar voorrang. En uiteindelijk hebben we daar dan ook maar voor gekozen. Jet was goed, snel, helder, overtuigend, duidelijk, dus lastig moment toch gered. Alleen moest ik zelf dan natuurlijk later nog een keer worden opgeroepen. Ik vond dat wel jammer, want ik was blij dat ik zo vroeg al mocht en de onrust over het startklaar zijn achter me kon laten. Maar....om een kort verhaal toch nog lang te krijgen, toen ik eenmaal wel mocht bleek ik in het geheel niet goed te hebben ingeschat wat ik zou kunnen doen in de mij toegemeten tijd en doordat vergeten was me een halve minuut voor tijd te waarschuwen, was ik niet klaar toen mijn tijd om was. Helemaal geen punt natuurlijk, maar ook wel weer jammer, want het slotstuk was nou juist zo leuk met een lekker muziekje onder een Animoto-ding van collega Anja waarmee ik dansend (ha, ha, zoals de aanwezigen zagen ben ik nou niet bepaald erg mobiel, maar bewegen kan ik wel!) geëindigd zou zijn en vooral ook een flink aantal aanwezigen zou hebben bedankt voor wat ik in de afgelopen 10 maanden allemaal van ze geleerd heb via Twitter, Delicious, weblogs. De map Nederlands in mijn Google Reader is zeer uitgebreid.
Bij deze dan maar, ik voel me dansend, ik ben al die aardige, delende deskundigen heel dankbaar, ik heb zeer genoten. Ik vond het een enerverende, energiegevende, plezierige, gezellige bijeenkomst. En als leuke bijkomstige extra, ook nog leuk met de Poken gespeeld, dus een flink aantal van de aanwezigen in mijn digitale visitekaartjesmap opgenomen. Wat een prima avond.

Mijn arme verwaarloosde weblog. Teachmeetnl.

Dit is een van de in de ogen van sommige kritische lezers en volgers van weblogs, een verwaarloosde weblog. Vandaag zag ik dat 11 januari de laatste keer was dat ik hier was. Vaak denk ik eraan dat het hebben van een weblog ook betekent dat ik het zou moeten bijhouden, maar blijkbaar hebben andere zaken prioriteit. Zaken zoals het schrijven van onderwijs voor collega's waar ik voor in dienst ben voor de weinige uren die ik nog werk en kan werken (grotendeels in de WAO). Maar ook, bij blijven met betrekking tot wat er aan boeiends en voor mij belangrijks en leerzaams gezegd wordt op Twitter en proberen bij te blijven met het lezen van mijn feeds in mijn Google Reader.

Intussen gebeurt er dan ook nog van alles wat tijd, energie, aandacht vraagt. Het overleg over hoe we het project Homo Zappiens willen en moeten afsluiten. Voldoen aan de plotseling toegenomen aanvragen voor de workshop Persoonlijk Ontwikkel Plan, POP dus. Maar ook het zelf moeten voldoen aan de vraag van mijn tamelijk nieuwe manager omtrent mijn eigen persoonlijke POP, nadenken en schrijven dus. En intussen vaststellen, dus inrichten met websites waar de deelnemers iets aan hebben, van de aangeboden workshop Web 2.0 op vraag van een van de instituten van mijn Hogeschool.

En vooral, al dagen lang in mijn hoofd, mijn 7 minuten op @Teachmeetnl (en dat dan wel weer tegelijkertijd met een minstens zo belangrijke, helemaal privé-zoektocht naar "er zijn" voor mijn trieste heel jonge zusje met een groot levensprobleem).

Het is wonderlijk om te ervaren dat dit mij na zo'n lange carrière in het onderwijs, na het geleverd hebben van zoveel echte grote bijdragen aan congressen nationaal en internationaal, een bijna griezelige angst bezorgt. Mijn wereld bestond uit deskundigheid op het gebied van zorg en vooral zorg voor mensen met een chronisch gezondheidprobleem (een categorie patiënten waar ik zelf zoals dat bij toeval soms gaat, al vele jaren onderdeel van uit maak).

Maar mijn nieuwe wereld bestaat uit scholing ontwikkelen voor collega's in mijn Hogeschool (Rotterdam) op het gebied van Internet, www, web 2.0, connectivisme, netwerkleren enzovoort. Dat is leuk, dat is een uitdagende klus, daar heb ik nog veel in te leren hoewel ik intussen ook al wel heel erg veel geleerd heb.

Het is voor mij wel bijzonder om te ervaren dat anderen daar heel veel beter en verder in zijn en dat ik nu vooral de lerende ben en niet de teachende. Na dagen er over denken, heb ik vanavond de presentatie van 7 minuten samen gesteld. Als ik me dan realiseer dat ik bijdragen leverde op internationale congressen over zorg in het Engels van een half uur of drie kwartier voor een paar honderd aanwezigen in de zaal zonder daar ook maar enige spanning van te hebben en ik zoek nu zo'n lange tijd (ben echt uren bezig geweest met vaststellen hoe het er dan uit zou moeten zien en ben uiteindelijk nog steeds aan het twijfelen) naar hoe ik 7 minuten zo kan vullen dat de ongeveer 60 aanwezigen het misschien toch enigszins leuk, boeiend, interessant vinden , dan moet ik eigenlijk toch ook wel lachen om hoe dingen kunnen gaan in een mensenleven.

En ik schrijf dit dan toch maar op om te laten zien hoe een zeker welwillende docent met heel veel deskundigheid op zowel inhoudelijk als didactisch gebied, uiteindelijk in de zorgen terecht kan komen als het gaat om het toepassen, en daarover iets vertellen, van al die nieuwe ontwikkelingen en mogelijkheden die zich voor het moderniseren en attractief maken van onderwijs, aan bieden. Ook op Twitter heb ik laten zien dat ik het leuk vind en tegelijkertijd griezelig, hier leg ik dat nu iets meer uit. Voor al die mensen die voorlopen op de troepen, wees je vooral bewust van wat werken met het aanbod in een nieuwe (virtuele - web) wereld, een nieuwe didactiek, aan zoektocht en onzekerheid kan opleveren, zelfs aan de meest welwillende leraren en docenten (vaak ouderen) in dit prachtige vak. Ik ben, dus ik besta, ik denk, dus ik besta, ik lees dus ik besta.

Maar,....... wie ben ik in deze dagen van snelle ontwikkelingen, wie ben ik of zou ik zijn als ik mijn dagelijkse hoeveelheid kennis moet overdragen op toekomstige verpleegkundigen, wie ben ik om te durven aanvaarden dat al die studenten een eigen weg zullen vinden om bij voorbeeld de zorg op hoog niveau op zich te nemen en dus in het kiezen van een eigen, deels virtuele en web 2.0 weg, zich zo zullen ontwikkelen dat ze echt voor mij kunnen zorgen als ik zeker (want dat brengt mijn daily live nou eenmaal met zich mee) straks weer opnieuw aan hun zorg ben overgeleverd? Want dat is toch waar het uiteindelijk in beroepsonderwijs over gaat. Hoe goed, hoe sterk, hoe emotioneel betrokken, hoe warm, zijn de nieuwe beroepsbeoefenaren in dit (mijn oorspronkelijke) bijzonder moeilijke en ook zo mooie beroep, met of zonder Del.icio.us,You Tube, LinkedIn, MySpace, Hyves, Facebook, iPhone, Flick'r enzovoort.

En ook dat is bijzonder, weten dat ik als patiënt zeker met ze te maken zal hebben en ook weten dat ik ze niet meer direct zelf zal opleiden. En het gaat natuurlijk ook helemaal niet alleen over deze beroepsgroep (en zeker niet over mij!!). Dit is toevallig mijn deskundigheid, maar vooral mijn metafoor. En mijn verhaal is zonder veel moeite om te zetten naar andere, vooral zorg- en sociaal gerichte opleidingen. En misschien is het ontdekken van leren en een weg vinden in je eigen bestaan, niet eens zoveel anders in die niet zogenaamd sociale, maar meer commerciële opleidingen. Anderen mogen en zullen daar vooral van getuigen als het gaat om het toepassen van wat we op dit moment nog mogelijkheden van web 2.0 noemen.

Na een week werken in 2009

1 week werken achter de rug en ook al weer een druk weekend bijna voorbij. De eerste werkdag stond vooral in het teken van uitleg over hoe een flinke verandering in beleid plaats gaat vinden op de afdeling waar ik als gedetacheerde docent werkzaam ben. Mijn inspanningen zijn gericht op professionaliseren van het personeel op de HR en dit valt onder P&O-werk. Een ander memorabel moment was een overleg over hoe deelnemers aan het project Hzap08 (Homo Zappiens) graag verder zouden willen met dit gebied van professionalisering als straks per 1 maart het project is afgerond. Wat kan het toch ingewikkeld zijn om in een zo'n grote organisatie als de hogeschool, een toegankelijke weg te vinden om iets overeind te houden en zelfs verder te ontwikkelen zonder terecht te komen in de vele fuiken van de bureaucratie. Maar......, enthousiasme en wil zijn dan wel belangrijke medestanders om iets te bereiken. Nog niet helemaal duidelijk is hoe het allemaal moet, maar het begin is er!

Verder heb ik deze week een Poken gekocht en (eindelijk) een TomTom! Over de Poken hebben vele andere ook al iets gezegd in hun blog. Toch wil ik hier nog wel verwijzen naar de site waar uitleg te vinden is http://www.doyoupoken.com/PokenWeb/public/register_later.jsf .
Het is een dingetje waarin je gegevens op slaat van andere Pokengebruikers als een digitaal visitekaartje. Maar je kunt er alleen van profiteren als je elkaar in het echte leven tegen komt, want de Poken moeten tegen elkaar aangehouden worden om de data uit te wisselen. Eigenlijk vind ik dit ook wel heel leuk, maar...., dan moet je die mensen waarvan je gegevens zou willen hebben wel ergens ontmoeten! Op 29 jan. ga ik een korte presentatie houden over ons project Homo Zappiens op http://teachmeetnl.pbwiki.com/TeachMeetNL09_NOT en daar zullen wel wat mensen zijn met een Poken. Dan kan ik het dingetje een beetje vullen want nu ben ik alleen gelieerd aan degene waar ik de Poken bij heb gekocht, Ayman van Bregt, http://www.vanbregt.nl/blog/2008/12/29/netwerken-offline-en-tegelijkertijd-online/ , die overigens ook op de HR werkt en via de interne mail te bereiken is voor de lezers van de eigen werkplek.
Een andere leuke bezigheid in het kader van Hzap08 en alles wat met mijn webinteresse te maken heeft, is dat ik deelneem aan een groep op Flickr waarbij ik ben aangegaan om 365 dagen, iedere dag dus, een foto te plaatsen http://www.flickr.com/groups/366photos/. Als je mijn foto's daar niet ziet, er doen erg veel mensen mee!!, kun je me geloof ik vinden op http://www.flickr.com/photos/27541164@N06/ . Ik maak al mijn foto's met mijn iPhone en voel me daarmee aardig 'bij' op het gebied van being digital connected :).
Over de TomTom hoef ik verder niets te zeggen, die heeft gewoon iedereen al en daar ben ik de laatste koper van in dit land :-).

Kerstvakantie.

Dit was mijn 33ste onderwijskerstvakantie. De eerste kleine 20 jaar werkte ik 50 a 60 uur per week (met groot plezier hoor!), daarna langzaamaan teruggebracht tot 45, zodat je in vakanties niet hoefde werken (:-)). Inmiddels was staan en tassen dragen vrijwel onmogelijk geworden, dus verder met stastoel voor in de klas en collegezaal en rollator voor gesprekjes op de gang en het dragen van mijn tas. Zo'n 5 jaar zo doorgegaan. Weliswaar was het enige wat ik deed werken. Geen energie meer voor sociale contacten, uitgaan, eten koken enzovoort. Nu al weer een aantal jaren werk ik na een stapsgewijze afbouw nog maar 12 uur in de week en verder zorgt de WAO voor een prima evenwicht. En in al die jaren heb ik altijd ook in vakantieperioden gewerkt. Ik heb werk en ander dagelijks leven nooit hard onderscheiden en heb het nooit een probleem gevonden dat het werk niet stopte als de vakantie begon. Maar ook al die jaren zijn mijn voornemens om in de kerstvakantie klussen te doen die echt nodig waren, niet uitgekomen. Ook dit jaar ben ik er weer in geslaagd mijn voorgenomen werk NIET te doen. Maar, nu ik maar deels hoef te werken, heb ik wel weer een heerlijk sociaal leven. Ik kook (graag en goed), ik doe wijn als hobby, ik zie wat de kinderen in theater en op TV doen, en ik heb sinds april 2008 een nieuwe dimensie aan mijn leven toegevoegd door in het project Homo Zappiens te stappen en daarmee bloggen, Twitter, Jaiku enzovoort enzovoort te ontdekken. Deze vakantie ben ik dus eigenlijk wel heel veel bezig geweest met werkgerelateerde dingen die met internet, web 2.0, social media, e-learning enzovoort te maken hebben. Ik heb, echt!, mijn vele feeds bijgehouden, heb denk ik toch vrijwel dagelijks wel iets op Twitter gezet, heb door anderen aanbevolen stukken gelezen, maar heb NIET de stukken geschreven die ik moest, en nu dus alsnog moet, schrijven voor mijn werk. Dat geeft helemaal niet, want dat kan natuurlijk volgende week ook nog. En werken onder druk kan ik nog steeds wel gelukkig. En als je weektaak zo klein geworden is, is de hoeveelheid werk natuurlijk ook navenant goed te overzien. Vanaf morgen dus weer business as usual. Vakantie voorbij. Met plezier weer gaan doen wat van me verwacht wordt.

Oh ja, waar ik deze kerstvakantie ook voor heb gebruikt: leuke zoektochten naar wat de iPhone kan, apps toegevoegd, soms zinvol, soms puur voor de lol zoals iLava en iSteam, de Wine Guide, Wine & Dine, Drinks Free, BigOven. En zo komen werk en ander dagelijks leven dus mooi bij elkaar. Zonder Homo Zappiens was ik niet aan zoiets als een iPhone begonnen! En voor het eerst in mijn leven ben ik gaan fotograferen en blijk ik dat ook nog redelijk te kunnen zelfs. En nu doe ik mee aan 365photos, iedere dag 1 foto maken en deze opslaan in de Flickrgroup 365photos http://www.flickr.com/groups/366photos/.

Het leven is (ondanks alle narigheid in de wereld en trieste dingen in het eigen kleine bestaantje) leuk. Hoop in dit jaar weer vooral te genieten van wat op mijn pad komt.